Lutak, Ludwik: Szkoła na trąbkę, kornet lub sakshorn tenorowy, z. 2

Doświadczenie pedagogiczne poucz, że trudne jest podanie jakiegoś ogólnego wskazania, jak należy korzystać z podręcznika, aby stał się on właściwa pomocą w kształceniu poszczególnych uczniów. Wśród uczących się spotykamy różne indywidualności, wykazujące odmienne cechy i dyspozycje.
               Jedni posiadają większe możliwości rozwoju sprawności technicznej, drudzy zaś większe dyspozycje dźwiękowe, inni jeszcze pewną łatwość osiągania pełnej skali instrumentu itp. Dlatego też w tej części szkoły zgrupowany został materiał ćwiczeniowy według oddzielnych problemów. Przy takim układzie można bez większych trudności odnaleźć ćwiczenie dostosowane do potrzeb i zdolności danego ucznia. Nauczyciel powinien za każdym razem decydować o kolejności przerabianych przez ucznia ćwiczeń i o tempie przechodzenia do nowych problemów, a rozkład materiału, zastosowany w tej części szkoły, traktować tylko jako ramowy.
               Natomiast komentarze, które objaśniają, jak należy ćwiczyć i pokonywać napotkane trudności, powinny być realizowane tak przez ucznia, jak i nauczyciela w całej rozciągłości. Stosowanie się do nich .
gwarantuje prawidłowy rozwój całego aparatu gry.
               Chociaż uczniowie posiadają różne cechy i dyspozycje indywidualne, to prawie wszyscy popełniają jeden zasadniczy błąd. Chcą za wszelką cenę zdobyć jak najprędzej górny rejestr na swoim instrumencie, co przeważnie pociąga za sobą zgubne następstwa. Uczeń, po osiągnięciu pewnego poziomu gry, staje jak gdyby przed barierą , której już nigdy nie przekroczy. Zawsze ma trudności w skali górnego rejestru i słaby dźwięk na skutek przyciskania ustnika do warg i forsowania górnych dźwięków. Następstwem wymuszania górnych dźwięków jest również usztywnienie mechanizmu palcowego, niepozwalające osiągnąć większej sprawności technicznej. Pociąga to za sobą wiele innych komplikacji – na zasadzie kamienia spadającego z góry, który początkowo toczy się sam, a następnie pociąga za sobą całą lawinę. Tak więc w kształceniu ucznia potrzebna jest zdecydowana postawa nauczyciela, który stale i konsekwentnie będzie egzekwował swoje uwagi, zawsze przemyślane i dostosowane do możliwości ucznia.
Na prawidłowy rozwój całego aparatu gry składa się wiele czynników, o których była już mowa w pierwszej części tej szkoły. Oto problemy, które czekają nas w drugiej części:
- gamy i pasaże w trudniejszym układzie i całej skali instrumentu,
- trudniejsze zapisy enharmoniczne,
- dalszy ciąg ćwiczeń na rozszerzenie skali i sprawności technicznej,
- ćwiczenia zespołowe dla udoskonalenia czystości strojenia,
- ćwiczenia na elastyczność mięśni wargowych,
- skala i ćwiczenia całotonowe,
- ćwiczenia na duże odległości,
- potrójne i podwójne staccato,
- transpozycja,
- trudniejsze etiudy.
Studiowanie tej części szkoły należy zacząć od ćwiczeń progresywnych na rozszerzenie skali na s. 5. Kolejność opanowywania dalszych problemów ustala nauczyciel stosownie do potrzeb i możliwości ucznia.