Liturgiczną praktykę śpiewania kilku wersetów psalmów do antyfony Communio dokumentuje już około 930 roku werset z Codex 381 biblioteki opactwa w St. Gall. W XI wieku rękopisy akwitańskie proponują w tym miejscu także wersety z Nowego Testamentu. Obecna edycja próbuje pogodzić sugestie Ordo Cantus Missae z rękopisami z X i XI wieku. Jednolity krój pisma restytuowanych wersetów przy pomocy notacji kwadratowej i częściowej nowej notacji ma na celu doprowadzenie do jednolitej praktyki wykonawczej, stanowi niezbębdne uzupełnienie Graduale Novum.